هیچ کس قلب کوچکم را لمس نکرد..
هیچ کس ارامشم نشد ..
هیچ کس اندوهم را از پس لب خندانم ندید..
هیچ کس نفهمید عسل بودن به اندازه کافی تلخ بود که دیگر نخندم..
عسل بودن تلخ بود چون با کام تلخ باید شیرین میبودم
با همه اندوهم میخندیدم هیچ کس پای دلم ننشست..
(کپی ممنوع)
